h
Не сѫдивше ꙗко
гнѣвꙋ
божїю никтоже мощенъ противѫ стати. Тѣхъ ѹбо
не изгнaшѧ нъ сами ѿ инхъ ѹбїени бышѧ. Ї тамо кости ихъ падошѧ
и не погребени прѣбишѧ. И мнѡгое мнѡжъство. Ѡво въ ѡстрїе меча ꙋмѣршѧ.
Ѡво же въ заплѣненїе ведено быстъ. Нѣцїи же ихъ и гонѧзнѫвше
прїндошѧ.
h
И толико иѫжа и злолютые ѡблїа въсѧ
грады и страны западныѧ. Еликѫ ниже оуши слышатса ниже очи видѣстѣ. По оубиеени
же мѫжа сего храбраго деспота Оуглешѧ. Просыпашѧ сѧ измаилтѣне и полетѣше по
въсеи земли ꙗко птицѧ по въздꙋхоу.
И оѣвхъ ꙋбо ѿ хртїанъ мечем закалахѫ. Овѣх
же заплѣненїе ѿвождахѫ. А ѡставшихъ съмрътъ безгодна пожѧ. Ѿ съмръти же ѡставшѧѧ,
гладемь погꙋблени бышѧ. Таковы бо гладь быстъ
по въсѣхъ странахъ. ꙗковиже не быстъ ѿ сложенїа мирꙋ.
Ниже по тѡмъ хе млтивы да бѫндетъ.
А ихже гладь не погоуби, сихъ попущенїемь божїимъ, влъци нощїѧ и днїѧ нападаѧще
сънѣдаахѫ.
h
Оувы, оумилень позоръ бѣ видѣти. Ѡста землѣ въсѣхъ добрыхъ
пꙋста.
И людїи и скотъ и иныхъ плодовь. Не бо бѣ кнѧза ни вожда. Ни наставника въ
людехъ. Ни избавлѣѫщтаго ни спсаѫщтаго, нъ въсѣ исплънишѧ сѧ страха измаилитскаго.
И срца храбраа доблестъвныхъ мѫжеи, въ жень слабѣишаа срца прѣложиншѧ сѧ.
h
Въ то бо врѣмѧ, и плѣмѧ сръбскыхъ господъ седмыи мнѧ
родъ конецъ прїтѧтъ. И въ истинѫ тогда оублажаахѫ живы прѣжде оумершихъ. И вѣроуите
ми, не азъ иже невѣжда по въсемъ есмъ. Не и ѡнъ прѣмждры въ еллїнѣхь Лїванїе.
Не би моглъ писанїемъ прѣдставити нѫждѫ ꙗже постиже хртїаны
западнихъ странъ.
h
И имѧ же въ инокыхъ мене хꙋдаго аще
хощеши ꙋвѣдѣти. Начѧло томꙋ
е ѡсморичное число, срѣда же двосътно и пръво, конецъ же десѧто съ единимъ
накончаваетъ. Лѣто же тогда течаше шеститысѧщно, ѡсмысътъно седмь десѧть и девѧто.
Индїктїѡнъ деветы. Давшомоу же благому Богоу и начѧти сїа. И съвръшити
благоизволившомоу слава чъстъ и поклонѣнїе въ безконечныѧ вѣкы аминъ.